Μελλοντικοί μπαμπάδες: μπαμπάς για δεύτερη φορά

Όταν ένας φίλος μου προετοιμαζόταν να πάει με το πρώτο του παιδί μια βόλτα στο πάρκο, προετοιμαζόταν σαν να ξεκινούσε με την κόρη του, μια εβδομαδιαία πεζοπορία σε τροπικό δάσος. Κουβαλούσε ένα σακίδιο που ήταν γεμάτο με έξτρα πάνες, κρέμες, υγρά μωρομάντηλα, μια κουβέρτα, ένα μπουκάλι, ένα έξτρα καπελάκι, μερικές κουδουνίστρες και αμέτρητο εξοπλισμό. Όταν γεννήθηκε ο γιος του μερικά χρόνια αργότερα, έπαιρνε απλά μια έξτρα πάνα στην πίσω τσέπη του, άρπαζε και μερικά υγρά μωρομάντηλα και έβγαινε από την πόρτα με το αγόρι στην αγκαλιά του. “Τώρα ξέρω ότι μπορώ να το διαχειριστώ” μου είπε. “Δεν είναι κάτι σπουδαίο”.

Το ίδιο ίσχυσε και με τη δεύτερη εγκυμοσύνη της γυναίκας του. Και άλλοι μπαμπάδες με τους οποίους έχω μιλήσει, συμφωνούν. Την πρώτη φορά, είναι σαν ένα ταξίδι στο άγνωστο και για τους δυο σας. Κάθε αλλαγή διάθεσης, κάθε ενόχληση, κάθε αλλαγή στο σχήμα του σώματος μεγαλοποιείται γιατί είναι τόσο καινούρια. Τη δεύτερη φορά θα λέγαμε ότι έχετε και οι δύο ένα “χάρτη” που σας δίνει μια καλύτερη αίσθηση πότε κάτι δεν πάει καλά. Η κοινή σοφία λέει ότι οι μπαμπάδες εμπλέκονται λιγότερο συναισθηματικά στη δεύτερη εγκυμοσύνη από ό,τι στην πρώτη. Είναι πολύ πιθανό, πάντως, να είναι η εμπλοκή μας διαφορετική, επειδή η προσοχή μας είναι στραμμένη σε άλλα πράγματα. Τα πλαίσια αναφοράς μας αλλάζουν.

Όπως και οι εκδρομές του φίλου μου στο πάρκο, οι μηχανικές διαδικασίες που γίνονταν πριν, παύουν πια να είναι τόσο σημαντικές. Ξέρουμε ότι η πρωινή αδιαθεσία θα περάσει και ότι το πιθανότερο είναι πως θα πάρουμε και μερικά κιλάκια μέσα σε αυτούς τους εννέα μήνες. Αποθηκεύουμε από πριν αυτές τις τροφές που μπορεί να επιθυμήσουμε στη μέση της νύχτας. Τη δεύτερη φορά, η προσοχή μας είναι μοιρασμένη. Δεν μπορούμε απλώς να εστιάσουμε στον εαυτό μας ή στο σύντροφό μας, πρέπει να δώσουμε την προσοχή μας και στο άλλο μας παιδί.

Τι σκέφτεται εκείνος ή εκείνη για αυτό; Πώς θα χειριστούμε εμείς, ως οικογένεια, όλες αυτές τις αλλαγές; Άλλες, καινούργιες σκέψεις, έρχονται στο μυαλό μας εκεί που δεν το περιμένουμε. Ήμασταν απλώς τυχεροί που το πρώτο μας παιδί είναι υγιές; Θα νιώσουμε το ίδιο για το δεύτερο παιδί μας, όπως νιώθουμε και για το πρώτο; Πώς θα πληρώσουμε για την εκπαίδευσή τους; Είναι αρκετά μεγάλο το σπίτι μας; Πόσο ασφαλείς είναι οι δουλειές μας; Κι αν κάτι πάει στραβά;

Είναι σημαντικό να μιλήσουμε για αυτές τις ανησυχίες, καθώς όταν τις συζητάμε μπορούμε και να τις αντιμετωπίσουμε. Ένας τρόπος που μπορεί να μας βοηθήσει, είναι να παρακολουθήσουμε κάποια μαθήματα πριν τον τοκετό. Ναι, το έχετε ξαναπεράσει, πιθανώς μπορείτε να θυμηθείτε τις ασκήσεις για το λαχάνιασμα και την αναπνοή, τις πλαστικές κούκλες και το τρίψιμο στην πλάτη.

Όμως, αυτή τη φορά, θα πάτε στα μαθήματα σαν έμπειρος ταξιδιώτης. Άλλοι μαθητές θα αναζητούν τη σοφία σας. Θα ακούσετε κάποιες πληροφορίες που ίσως χάσατε την πρώτη φορά, ενώ ταυτόχρονα θα ενημερωθείτε για το τι έχει αλλάξει και πώς μπορείτε να βοηθήσετε.